Σχεδιάζοντας το φετινό πρόγραμμα της χειμερινής σας προετοιμασίας

 

              Στόχος αυτού του άρθρου είναι να βάλει τις βάσεις για έναν ασφαλή και αποδοτικό σχεδιασμό της χειμερινής προετοιμασίας, αλλά κυρίως να προβληματίσει αυτόν που ασχολείται σοβαρά με το κομμάτι της προπόνησης, είτε αυτός θεωρεί τον εαυτό του ποδηλάτη με υψηλούς αγωνιστικούς στόχους, είτε κάνει προπόνηση με στόχο να λάβει μέρος σε έναν ποδηλατικό αγώνα που ονειρεύεται με ασφάλεια.  

       Προσπάθεια μας είναι να προσθέσουμε καινούργια στοιχεία στην προπόνηση που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε πιο αποδοτικοί, χωρίς όμως να χρειάζεται να διαθέσουμε υπερβολικά μεγάλο αριθμό ωρών προπόνησης, που τις περισσότερες φορές έχουν σαν αποτέλεσμα να αποδιοργανώσουν την επαγγελματική και οικογενειακή μας ζωή

Πριν ξεκινήσουμε να κάνουμε σχέδια για την νέα αγωνιστική χρονιά, ίσως θα ήταν πιο σημαντικό να ψάξουμε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε μέσα από την σχέση μας με το ποδήλατο. Θέλουμε απλά να διασκεδάσουμε, να κρατηθούμε υγιείς, να βελτιώσουμε την φυσική μας κατάσταση ή μήπως να γίνουμε πρωταθλητές Ελλάδας?

Οι ώρες που έχουμε στην διάθεσή μας είναι αρκετές για να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας ή στη προσπάθειά μας να τα στριμώξουμε όλα στο καθημερινό μας πρόγραμμα, διακινδυνεύουμε πράγματα που είναι πιο σημαντικά στην ζωή μας;

       Αυτές είναι οι ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας, πριν ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε ένα πρόγραμμα προπόνησης ή ζητήσουμε από έναν πιστοποιημένο προπονητή να μας «βγάλει» ένα πρόγραμμα και στην συνέχεια να θέσουμε τους αγωνιστικούς στόχους για την νέα χρονιά.

Το δεύτερο βήμα σε αυτή μας την προσπάθεια, που πρέπει σίγουρα να γίνει, είναι μια πλήρης καρδιολογική εξέταση καθώς επίσης αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις.  Στόχος μας είναι να εξαλείψουμε κάθε πιθανότητα ενός σημαντικού προβλήματος, που ενδεχομένως υποβόσκει και μπορεί να εξελιχθεί με μεγαλύτερο ρυθμό, εάν ο οργανισμός μας μπει σε μεγαλύτερη πίεση. Ένας οδοντιατρικός έλεγχος επίσης συστήνεται σε αυτή την περίοδο, ώστε να προλάβουμε ανεπιθύμητες «περιπέτειες» κατά την αγωνιστική περίοδο.  

         Το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι μια σωστή αξιολόγηση του ποιοι είμαστε σήμερα. Μην αφήσετε να σας παρασύρει στον σχεδιασμό της προπόνησης, ούτε το ποιοι ήσασταν στο παρελθόν, αλλά και ούτε ποιοι θα θέλατε να γίνετε κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ιδανική αξιολόγηση μπορεί να γίνει μόνο με έναν εργομετρικό έλεγχο. Εάν όμως δεν έχετε την δυνατότητα να κάνετε εργομετρικό έλεγχο, τότε ένα βατόμετρο ή έστω και ένας παλμογράφος, που με ελάχιστα χρήματα μπορείτε να προμηθευτείτε, θα μπορέσουν να σας δώσουν μια εικόνα του ποιοι ακριβώς είσαστε στην παρούσα στιγμή από πλευράς αερόβιας ικανότητας.   

Η αξιολόγηση των ικανοτήτων σας όμως, δεν θα πρέπει να περιοριστεί μόνο στον να καθορίσετε τις καρδιακές ζώνες προπόνησης ή στο να μάθετε που βρίσκεται το λειτουργικό σας κατώφλι ισχύος ή FTP, όπως θα το ακούσετε συχνότερα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει και αξιολόγηση των κινητικών σας ικανοτήτων, ώστε να σας κατευθύνει στο ποιους τρόπους προπόνησης θα πρέπει να επιλέξετε στην χειμερινή σας προετοιμασία και να  αποφύγετε κατά συνέπεια, τυχόν τραυματισμούς που θα σας προκαλέσει ή ίδια η προπόνηση.

Η περίοδος αυτή είναι επίσης ιδανική για να προβληματιστείτε για τις αλλαγές που θα πρέπει να κάνετε όσον αφορά την στάση και τον τρόπο που ποδηλατείτε, ώστε αυτός να γίνει πιο αποδοτικός μεν και χωρίς να εγκυμονεί κινδύνους  για το μέλλον.

Αυτά είναι τα πρώτα βήματα που θα πρέπει να κάνει κάποιος πριν ξεκινήσει έναν ασφαλή και αποδοτικό σχεδιασμό της χειμερινής του προετοιμασίας και θέλει να εξασφαλίσει με σιγουριά, πως τα όνειρά του θα γίνουν πραγματικότητα την νέα αγωνιστική χρονιά.

Αυτό το Σάββατο προχωράμε ένα βήμα ακόμη παρακάτω και σας βοηθάμε μέσα από μια τρίωρη παρουσίαση να αντιληφθείτε τις προτεραιότητες αλλά και τον τρόπο που θα πρέπει να στηθεί το πρόγραμμα της προπόνησης σας κατά την περίοδο της προετοιμασίας. Μαζί με την παρουσίαση θα λάβετε δωρεάν και ένα αναλυτικό πρόγραμμα προπόνησης για τον πρώτο σας μήνα.

        ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

https://www.facebook.com/events/1066027140509537/ 

Το κυνήγι του βάθρου και οι παγίδες του στις μικρές ηλικίες

    

Το 1984 ήμουν 21 ετών, ήδη φοιτητής στο δεύτερο έτος του ΤΕΦΑΑ και έκανα τα πρώτα μου βήματα ως προπονητής ποδηλασίας στον ΒΑΟ Θεσσαλονίκης, την ομάδα στην οποία είχα ξεκινήσει και ως αθλητής. Ενάμιση χρόνο αργότερα, με την κατάκτηση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στην ομαδική κατηγορία των Παίδων, τα όνειρά μου πλέον είχαν απογειωθεί! Μας φανταζόμουν όλους σε μια επαγγελματική ομάδα μετά από λίγα χρόνια και ένοιωθα πως το ποδήλατο ήταν ο μόνος στόχος στην ζωή μας. 

  Τα χρόνια πέρασαν, οι πρώτοι μου αθλητές έφτασαν στα 50, (οι συγκεκριμένοι αθλητές μου διαπρέπουν επαγγελματικά και τους καμαρώνω, αλλά όχι στον ποδηλατικό κύκλο, εκτός από μια «λαμπερή» εξαίρεση!) και πλέον μπορώ να πω πως βλέπω τα πράγματα με εντελώς διαφορετική ματιά. 

  Μπορεί το πάθος μου για το άθλημα της ποδηλασίας να έμεινε αναλλοίωτο, οι απόψεις μου όμως και ο τρόπος που αντιμετωπίζω πια τον αθλητισμό στις μικρές ηλικίες έκαναν στροφή 180°. Τα γράφω όλα αυτά για να σας πω πως εγώ ήμουν ο πρώτος που έπεσα στην παγίδα και πως κατανοώ προπονητές και γονείς που πέφτουν «με τα μούτρα» στο ίδιο ακριβώς λάθος.

  Σήμερα που ο αθλητισμός δεν ξεκινά στην εφηβεία, όπως την δεκαετία του 70, αλλά από τα πρώτα σχεδόν βήματα του παιδιού, αφού ουσιαστικά έχει να καλύψει το ελεύθερο παιχνίδι στην αλάνα, αυτό το λάθος έχει ακόμη πολλαπλάσια βαρύτητα και μπορεί να «σημαδέψει» ανεπανόρθωτα ένα παιδί.  

 Ο αθλητισμός, μέσα από τις μικρές και μεγάλες χαρές ή απογοητεύσεις, είναι ίσως το καλύτερο και πιο ουσιαστικό σχολείο για κάθε παιδί, γιατί θα το προετοιμάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και θα του δώσει τα εφόδια για να βγει στην ζωή. Αυτό και μόνο είναι αρκετό, για να πείσει κάθε γονιό πως αξίζει το παιδί του, να αφιερώσει μέρος από τον χρόνο του για να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Όμως αυτή η προσπάθεια πρέπει να έχει όρια. 

  Από τα παιδιά που θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό, που  είναι σίγουρα πολύ μικρότερο και από το 1%, θα καταφέρει να ασχοληθεί επαγγελματικά και να ζήσει από αυτόν. Για να είναι κάποιο παιδί μέσα σε αυτό το 1% θα πρέπει, εκτός από το DNA του, να έχει βρεθεί στο σωστό άθλημα, στην σωστή ομάδα και την σωστή στιγμή, διαφορετικά ο στόχος του να διαπρέψει ως επαγγελματίας αθλητής, έχει ελάχιστες ελπίδες να επιτευχθεί και το μόνο που ενδεχομένως θα του μείνει είναι μια μεγάλη απογοήτευση. 

  Θα πρέπει λοιπόν αν θέλουμε το πραγματικό καλό των παιδιών – αθλητών μας να θέσουμε ξεκάθαρους στόχους από την αρχή. 

  Καταρχάς, αυτό που δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι πως έχουμε να κάνουμε με παιδιά και τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι, πολύ ελεύθερο χρόνο, ανεμελιά και αρκετές διακοπές, όλα αυτά δηλαδή που σίγουρα δεν θα έχουν όταν μεγαλώσουν. 

 Συνεπώς, η στέρηση των διακοπών του, η στέρηση σχολικών εκδρομών ή κάθε άλλης μορφής στέρηση της διασκέδασης και του ελεύθερου χρόνου, για να μην χαθούν προπονήσεις δεν θα πρέπει να περνάει καν απ' το μυαλό μας. 

  Τα παιδιά χρειάζονται τον αθλητισμό κυρίως για να δομήσουν την προσωπικότητά τους και τον αυριανό ενήλικο εαυτό τους και όχι για να εξασφαλίσουν το επαγγελματικό τους μέλλον ή κάποια ποσοστά για την εισαγωγή τους σε μια πανεπιστημιακή σχολή. Εάν τα δύο τελευταία γίνουν  αυτοσκοπός, τότε είναι πολύ πιθανό να σιχαθούν τον αθλητισμό. 

  Σύμφωνα με μια παλαιότερη έρευνα, μόνο ένα στα τέσσερα παιδιά που είχαν αθλητικές επιτυχίες κατά το Δημοτικό εξακολουθούν να έχουν επιτυχίες και στο Γυμνάσιο. Τα πρώιμα καλά αποτελέσματα έχουν μεγάλη πιθανότητα να οφείλονται σε πρόωρη βιολογική ωρίμανση ενός αθλητή παρά στις πραγματικές του δυνατότητες. Συνεπώς, μην βιαστείτε να προδιαγράψετε την πορεία ενός αθλητή, προβλέποντας πως θα γίνει ο νέος Sagan ή ο νέος Nino, γιατί το πιθανότερο είναι να διαψευσθείτε. 

  Μην ξεχνάτε πως εκτός από όλα τα παραπάνω που φυσικά ισχύουν γενικά για όλα τα αθλήματα, υπάρχει μια σημαντική παράμετρος στο δικό μας άθλημα, η οποία σε αυτές τις ηλικίες επηρεάζει κατά πολύ την απόδοση και δεν είναι άλλη παρά το ίδιο το ποδήλατο. Το βάρος του ποδηλάτου στο άθλημά μας μπορεί να διαφέρει πολλές φορές  και έως 4-5 κιλά, δηλαδή έως και το 10-15% του βάρους του αθλητή. Η «υπερβολή» ενός ποδηλάτου carbon με ακριβά περιφερειακά στην κατηγορία Μίνι μακροπρόθεσμα μπορεί μόνο κακό να κάνει σε έναν αθλητή. Το όποιο αποτέλεσμα που θα δημιουργήσουμε είναι εντελώς πλαστό και οι σημερινοί πανηγυρισμοί και οι προβλέψεις για τεράστια προοπτική καριέρας ενέχουν μεγάλο κίνδυνο να αποβούν μπούμερανγκ για το ίδιο το παιδί. 

  Να θυμάστε ότι ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και όσοι βιάζονται στα πρώτα χιλιόμετρα να αποκτήσουν ένα ψυχολογικό πλεονέκτημα για τα παιδιά τους, το πιθανότερο είναι να τα οδηγήσουν στην  πρόωρη εγκατάλειψη του αθλήματος και σε μια αίσθηση ήττας και απογοήτευσης που θα την κουβαλάνε για όλη τους την ζωή. 

  Αφήστε λοιπόν τα παιδιά να παίξουν, να χαρούν τα παιδικά τους χρόνια αλλά και το άθλημα. Επιτρέψτε τους να κάνουν λάθη και να μάθουν μέσα από αυτά, αγκαλιάστε τα και μείνετε δίπλα τους στην δύσκολη στιγμή, τότε σας χρειάζονται και όχι την στιγμή των πανηγυρισμών στο βάθρο.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΜΑΓΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ, ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ 

https://www.facebook.com/events/2661572260776439/

Ποιος είναι ο ιδανικός προπονητής στις μικρές ηλικίες;

   Οι προπονητές αναπτυξιακών ηλικιών είναι αυτοί που βάζουν το πρώτο και ίσως το καθοριστικότερο λιθαράκι στο οικοδόμημα που λέγεται αθλητής, αφού είναι αυτοί που καλούνται όχι μόνο να βάλουν τις σωστές βάσεις, αλλά πρωτίστως να μεταδώσουν την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους στους αθλητές τους για να συνεχίσουν έως την κορυφή του αθλήματος.

  Ποια είναι όμως τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν ιδανικό προπονητή σε αυτές τις κατηγορίες και ποια είναι τα λάθη που πρέπει να αποφύγει; Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να μάθει κάθε προπονητής ο οποίος εργάζεται σε ακαδημίες είναι από πού πηγάζει η αγάπη των παιδιών για το άθλημα. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους τα παιδιά συμμετέχουν σε μια προπόνηση, αλλά ίσως να μην υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που να υποστηρίζουν το τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Αυτό που ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάει ένας προπονητής αναπτυξιακών ηλικιών είναι πως τα παιδιά έρχονται για να διασκεδάσουν και αν η διαδικασία της προπόνησης, όποια κι αν είναι αυτή, δεν έχει παιγνιώδη μορφή, σύντομα θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια.

  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν προπονητή σε αυτές τις ηλικίες απ' το να βλέπει τους αθλητές του χαμογελαστούς και ευτυχισμένους να έρχονται στην προπόνηση, κάποιες φορές μάλιστα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Αντίστοιχα δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση για έναν προπονητή να διαπιστώνει πως κάποιος αθλητής εγκατέλειψε το άθλημα. Πολλά παιδιά έρχονται για λίγες μέρες, εβδομάδες ή μήνες και στη συνέχεια σταματούν να έρχονται. Μερικά παιδιά παίρνουν μέρος σε άλλα αθλήματα, ενώ άλλα σταματούν εντελώς τον αθλητισμό και τις περισσότερες φορές το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γι' αυτό φέρει ο προπονητής .

  Φτάνει μόνο μια ματιά στις προπονήσεις και θα είστε σε θέση να διαπιστώσετε εάν ένα παιδί απολαμβάνει το παιχνίδι ή όχι. Ο ενθουσιασμός ή το πάθος στην προπόνηση μπορεί να γίνουν εύκολα αισθητά και ομοίως η έλλειψη αυτών των στοιχείων είναι εξίσου εμφανής.

  Ποια είναι όμως η δουλειά ενός προπονητή αναπτυξιακών ηλικιών; χωρίς αμφιβολία το πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο είναι η συνέπεια σε έναν προπονητή, το σημαντικότερο για την λειτουργία της προπόνησης είναι ο προπονητής να βρίσκεται πρώτος στο σημείο συνάντησης κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και να έχει σχεδιάσει την προπόνηση σε ένα ασφαλές και προστατευμένο περιβάλλον για τον αθλητή. Οι προπονήσεις σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι σκληρές και περίπλοκες, αλλά θα πρέπει να είναι τέτοιες που θα δώσουν την αίσθηση στον αθλητή πως διασκέδασε αλλά παράλληλα ανέβηκε ένα “σκαλοπάτι” και σίγουρα πως θέλει να έρθει στην επόμενη προπόνηση.

  Εάν οι αθλητές σας δεν διασκεδάζουν, θα χάσουν σύντομα το ενδιαφέρον τους για την προπόνηση. Γι’ αυτούς η προπόνηση δεν θα σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά θα αποτελεί βαρετές και κουραστικές ώρες στις οποίες πρέπει να συμμετάσχουν μέχρι να βρουν κάτι το οποίο θα τους αρέσει. Προσπαθήστε να έχετε ποικιλία στις ασκήσεις σας και να δίνετε ερεθίσματα που βάζουν την φαντασία τον παιδιών να δουλεύει.

  Για κάθε προπονητή η ενθάρρυνση των αθλητών του είναι ένα σημαντικό κομμάτι, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην βελτίωση των επιπέδων απόδοσής τους και στην αύξηση της θέλησης να δουλέψουν σκληρότερα και να γίνουν ακόμη καλύτεροι. Οι προπονητές δεν θα πρέπει να είναι φειδωλοί όταν πρέπει να επιβραβεύσουν ένα παιδί για την καλή του συμπεριφορά ή για την καλή του απόδοση. Θεσμοθετήστε βραβεία για τους πιο συνεπείς αθλητές και όχι μόνο για τους καλύτερους, δώστε κίνητρα σε όλους να γίνουν καλύτεροι.

Κάθε παιδί έχει διαφορετικό ρυθμό μάθησης και διαφορετικό λόγο για τον οποίο κάνει ποδήλατο. Οι προπονήσεις θα πρέπει να σχεδιάζονται ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των παιδιών. Είναι στο χέρι σας να δημιουργήσετε όσο το δυνατόν περισσότερες προκλήσεις μέσα από σύντομες και απλές ασκήσεις.

  Οι προπονήσεις θα πρέπει να περνούν από το έναν επίπεδο στο άλλο με προοδευτικό τρόπο ώστε να είναι εύκολα κατανοητές από τα παιδιά. Οργανώστε καλά τις προπονήσεις σας και θα έχετε συνεχώς την προσοχή των αθλητών σας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μειώσετε τον χρόνο αναμονής κατά την διάρκεια της μετάβασης από την μια άσκηση στην άλλη. Πρέπει να γίνεται σωστή διαχείριση του χρόνου άσκησης – ξεκούρασης. Είναι αναγκαίο να τους κάνετε να συμμετέχουν ενεργά στις προπονήσεις. Επίσης, κατά την διάρκεια των περιόδων ξεκούρασης εφαρμόστε συζητήσεις που τους αναγκάζουν να σκεφτούν σχετικά με αυτό που κάνουν ενώ εσείς ετοιμάζετε την επόμενη άσκηση.

  Η θετική ανατροφοδότηση είναι πολύ σημαντική σε κάθε προπονητική μονάδα, ακόμη περισσότερο όταν οι αθλητές σας δοκιμάζουν και μαθαίνουν καινούριες δεξιότητες. Χρειάζεται να διαπιστώσετε τα λάθη τους αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι να διαπιστώσετε τα πράγματα που κάνουν σωστά. Τα λάθη θα πρέπει να διορθωθούν με θετική ανατροφοδότηση και όχι με προσβλητικό τρόπο, χωρίς να έχει σημασία το πόσες φορές κάνουν το ίδιο λάθος. Πρέπει να τους λέτε τι να κάνουν και όχι τι να μην κάνουν.

  Σιγουρευτείτε ότι είστε εποικοδομητικοί στην κριτική σας και ο τρόπος που μεταφέρετε το μήνυμά σας να μην είναι αρνητικός σε καμία περίπτωση. Η ανατροφοδότησή σας θα πρέπει να είναι σύντομη, απλή και επικεντρωμένη στον στόχο.

 Θυμηθείτε ότι τα παιδιά δεν κάνουν λάθη σκόπιμα. Κάνουν ότι μπορούν και ότι καταλαβαίνουν και εάν δεν έχουν καταλάβει πλήρως τι πρέπει να κάνουν σε κάποια άσκηση και κάνουν λάθος, η ευθύνη είναι εξολοκλήρου δικιά μας και όχι των παιδιών.

  Δώστε την δυνατότητα στους αθλητές σας να γίνουν δημιουργικοί, πάψτε να τους δίνετε έτοιμη τροφή και αφήστε τους να κάνουν λάθη, μόνο έτσι θα γίνουν καλύτεροι. Προπονητές που υποδεικνύουν κάθε στιγμή στους αθλητές τους και ειδικά επάνω σε αγώνες, τι να κάνουν με παραγγέλματα του τύπου “κάτσε”, “σήκω”, “άλλαξε” κλπ δημιουργούν αθλητές χωρίς προσωπικότητα και χωρίς μέλλον. Εάν θέλετε να κερδίζετε συνεχώς παίξτε στο PlayStation, όπου οι αθλητές κάνουν ό,τι τους λέτε σε κάθε στιγμή του αγώνα.

  Μειώστε το άγχος που νιώθουν οι αθλητές σας κατά την διάρκεια των αγώνων και των προπονήσεων. Το άθλημα θα πρέπει να γίνει διασκεδαστικό και η προπόνηση απολαυστική. Οι αθλητές θα πρέπει να ανυπομονούν για τους αγώνες και όχι να είναι φοβισμένοι να μην απογοητεύσουν τους προπονητές τους ή τους γονείς τους χάνοντας ένα κύπελλο ή ένα μετάλλιο. Τα λάθη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού, αυτά από μονά τους αποτελούν έναν πολύ καλό δάσκαλο για τα παιδιά. Εάν οι αθλητές μπορούν να παίζουν χωρίς να ανησυχούν αν θα κάνουν λάθη, τότε δημιουργείται ένα εξαιρετικό περιβάλλον μάθησης.

  Εάν επιδιώκετε τη νίκη με κάθε κόστος, τότε στρεσάρετε τους αθλητές σας ώστε να σας φέρουν ένα μετάλλιο που θα διακοσμεί το γραφείο τους και όχι για να εξελιχτούν σαν αθλητές. Δεν θα πρέπει να υπάρχει χώρος για τους προπονητές που ουρλιάζουν, φωνάζουν ή χρησιμοποιούν τακτικές με στόχο τη νίκη πάση θυσία, γιατί αυτού του είδους οι προπονητές διώχνουν περισσότερους αθλητές απ’ ότι δημιουργούν.

  Οι γονείς αποτελούν τεράστιο πρόβλημα για κάθε παιχνίδι και ο έλεγχός τους είναι επίσης δουλειά του προπονητή. Κάθε γονιός θα πρέπει να ενημερώνεται για τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς από την αρχή. Σε περίπτωση που κάποιος από τους γονείς παραβιάσει 

τους κανόνες θα πρέπει να επιπλήττεται.

  Ένας αθλητής στις αναπτυξιακές ηλικίες ποτέ δεν θα πρέπει να αξιολογείται με βάση την απόδοση ή από την έκβαση ενός αγώνα. Στις αναπτυξιακές ηλικίες κάθε αθλητής είναι σημαντικός, ανεξάρτητα από το πόσο καλός είναι ή όχι και θα πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπ όψη η βιολογική του ηλικία και όχι μόνο η ημερομηνιακή, λάθος που οδηγεί πολλές φορές σε λάθος συμπεράσματα. Στην πραγματικότητα τα παιδιά τα όποια δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά όσο οι άλλοι θέλουν περισσότερη ενθάρρυνση και περισσότερη προπόνηση.

  Ποιος είναι όμως ο πετυχημένος προπονητής στις αναπτυξιακές ηλικίες; εάν ο στόχος σας είναι να προσθέσετε κύπελλα στην τροπαιοθήκη σας και το βιογραφικό σας να περιέχει μια μεγάλη λίστα με τίτλους που έχετε κερδίσει ως προπονητής στις υποδομές, τότε πηγαίνετε προς την λάθος κατεύθυνση. Ως προπονητής σε αναπτυξιακές ηλικίες, αυτό που χρειάζεστε είναι ένα βιογραφικό γεμάτο με ονόματα αθλητών που έχουν φτάσει πολύ ψηλά ή ονόματα ανθρώπων που είναι πετυχημένοι χάρη στη δική σας παρουσία στη ζωή τους.

  Ένας προπονητής επηρεάζει τις ζωές αυτών των νέων ανθρώπων στον ίδιο βαθμό με κάθε άλλον δάσκαλο. Τους προετοιμάζουμε για τις καριέρες που θα ακολουθήσουν, τους οπλίζουμε με τα εφόδια αυτά που απαιτούνται ώστε να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις αυτού του κόσμου. Το ποδήλατο απλά αποτελεί το δικό μας μέσο εκπαίδευσης.

* Εάν θέλεις κι εσύ να γίνεις προπονητής ακαδημιών ποδηλασίας, σε λίγες ημέρες ξεκινάει το δεύτερο πρόγραμμα εκπαίδευσης. 
Περισσότερες πληροφορίες στην διεύθυνση  https://www.facebook.com/events/1594959897325301/ 

Πως μπορεί ένα βιβλίο να αλλάξει ολόκληρη την ζωή σου

   

       Όλα ξεκίνησαν για εμένα πρίν 26 ολόκληρα χρόνια, το 1994, όταν ζήτησα τότε από έναν παλιό μου φίλο που θα ταξίδευε στην Λυών της Γαλλίας, να μου φέρει ότι ποδηλατικό βιβλίο βρει, μιας και τότε το διαδίκτυο ακόμη δεν υπήρχε και τα βιβλία και τα περιοδικά από το εξωτερικό ήταν η μόνη πηγή πληροφόρησης για εμάς. Tότε ήμουν ήδη προπονητής ποδηλασίας δέκα χρόνια, όμως η ποδηλασία για εμάς ξεκινούσε στην εφηβεία, στην κατηγορία των παίδων ή στην καλύτερη περίπτωση σε αυτή των παμπαίδων, αφού ακόμη δεν υπήρχαν οι κατηγορίες μίνι έως και τα τέλη της δεκαετίας του 90.

  Το “Le VTT educatif” ήταν λοιπόν ένα από εκείνα τα βιβλία που έφτασαν στα χέρια μου τότε και αναφέρονταν σε κάτι που για εμάς ήταν ακόμη άγνωστο έως τότε, την προπόνηση στις μικρές ηλικίες, βιβλίο το οποίο έμελλε να μου αλλάξει όλη την αντίληψη που είχα για την προπόνηση έως τότε.

  Τα πρώτα μου βήματα ως προπονητής αναπτυξιακών ηλικιών, όπως συνηθίζεται πλέον σήμερα να ονομάζεται, τα έκανα στους μαθητές ενός ιδιωτικού σχολείου, που εργαζόμουν ως καθηγητής φυσικής αγωγής. Ξεκίνησα δειλά δειλά με τις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού και στην συνέχεια επεκτάθηκα σε όλο το φάσμα των τάξεων του δημοτικού, ανακαλύπτοντας σταδιακά έναν καινούργιο κόσμο, ο οποίος κάποια στιγμή θα γινόταν το μεγαλύτερο επαγγελματικό μου "πάθος". Εκείνη η πρώτη απόπειρα ανέδειξε τότε έναν απ τους καλύτερους αθλητές του Ελληνικού mountain bike, τον Δημήτρη Αντωνιάδη αλλά και την πολυπρωταθλήτρια και σημερινή συνάδελφο πλέον, Δήμητρα Πλεσιώτη. Όμως παράλληλα την ίδια περίοδο με έκανε να αναθεωρήσω πολλά από τα προγράμματα που δούλευα στην τότε ομάδα μου, τον Αυτόδρομο Θεσσαλονίκης, ομάδα που έκανε τα πρώτα του βήματα μεταξύ άλλων μεγάλων αθλητών και ο Γιάννης Ταμουρίδης, ο μόνος Έλληνας ποδηλάτης που κατάφερε να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο της επαγγελματικής ποδηλασίας και μάλιστα να τερματίσει αρκετές φορές μέσα στην πρώτη δεκάδα του Γύρου Ιταλίας.

  Από τότε πέρασαν περισσότερα από 25 χρόνια και όσες φορές μου δόθηκε η ευκαιρία. μέσα από άρθρα, σεμινάρια και σχολές προπονητών να μεταλαμπαδεύσω αυτό μου το πάθος για την προπόνηση στις μικρές ηλικίες. Μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια έγιναν μεγάλα βήματα σ’ αυτές τις ηλικίες, αφού δημιουργήθηκαν επίσημα πλέον οι κατηγορίες μίνι και λίγο αργότερα ξεκίνησε ή πιο ουσιαστική διοργάνωση αναπτυξιακού χαρακτήρα στην χώρα μας, οι “Πανελλήνιες Ημέρες Νεολαίας”, στην οποία έκαναν τα πρώτα τους βήματα πολλοί απ τους αθλητές που πρωταγωνιστούν πλέον στο άθλημά μας.

 Σήμερα με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω πως όλο και περισσότερες ομάδες συνειδητοποιούν πόσο σημαντική είναι η δημιουργία ακαδημιών και επενδύουν σ αυτές και ελπίζω με τα σεμινάρια προπονητών μικρών ηλικιών, αλλά και το συμβουλευτικό πρόγραμμα στήριξης της λειτουργίας ποδηλατικών ακαδημιών στον πρώτο τους χρόνο, να μπορέσω να συμβάλλω και εγώ προς αυτή την κατεύθυνση.

  Οι προπονητές αναπτυξιακών ηλικιών είναι αυτοί που βάζουν το πρώτο και ίσως το καθοριστικότερο λιθαράκι, στο οικοδόμημα που λέγεται αθλητής, αφού είναι αυτοί που καλούνται όχι μόνο να βάλουν τις σωστές βάσεις, αλλά πρωτίστως να μεταδώσουν την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους στους αθλητές τους για να συνεχίσουν έως την κορυφή του αθλήματος.

*Το πρώτο webinar προπονητών ποδηλασίας μικρών ηλικιών, ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες και την επόμενη Δευτερα 22 Ιουνίου ξεκινάει το δεύτερο. Περισσότερες πληροφορίες στην διεύθυνση https://www.facebook.com/events/1594959897325301/

Πρόωρη εξειδίκευση και συνέπειες

Πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε που μπήκα στον χώρο της ποδηλασίας, τότε ήμουν 13 ετών και αυτό που θυμάμαι ήταν πως ένιωθα πάρα πολύ μικρός για το άθλημα και σχεδόν κανείς δεν έδινε σημασία σ εμένα και σε όλους τους συνομηλίκους μου. Στις ημέρες μας ένας 13άρης θεωρείται πλέον “φτασμένος” αθλητής και τις περισσότερες φορές αν δεν έχει τουλάχιστον carbon ποδήλατο δεν τον παίρνουν καν στα σοβαρά! Η ραγδαία αύξηση ακαδημιών τα τελευταία χρόνια στον χώρο της ποδηλασίας και ειδικότερα στις κατηγορίες μίνι λογικά θα έπρεπε να μας δίνει ελπίδες πως η ελληνική ποδηλασία στο μέλλον θα φτάσει πολύ ψηλά. Είναι όμως αλήθεια κάτι τέτοιο;

    Κατ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς εννοούμε λέγοντας “ψηλά” και αν όλοι καταλαβαίνουμε την λέξη με την ίδια έννοια. Είναι “ψηλά” μια θέση στο βάθρο στην κατηγορία μίνι, παμπαίδων ή ακόμη και παίδων; ή “ψηλά” είναι μια θέση στο βάθρο παγκοσμίων κυπέλλων και πρωταθλημάτων για μεγάλο χρονικό διάστημα; Αν το “ψηλά” για σας είναι το πρώτο από τα δύο, τότε σίγουρα η συνταγή είναι πολύ εύκολη, ξεκινήστε σκληρή προπόνηση στο παιδί σας από την πρώτη δημοτικού και αν δεν εγκαταλείψει στην πορεία, τότε ίσως να έχετε αρκετές πιθανότητες να κάνετε το όνειρό σας πραγματικότητα. Αν όμως στοχεύετε στο δεύτερο “ψηλά “ τότε σίγουρα θα σας φανεί χρήσιμο να γνωρίζετε πως το 70% των αθλητών που συμμετείχαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες έκαναν περισσότερα από δύο ή και τρία διαφορετικά αθλήματα στην παιδική τους ηλικία.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή, η αθλητική πορεία ενός αθλητή χωρίζεται σε τρεις βασικές περιόδους

1.στην δειγματοληπτική περίοδο, που είναι μεταξύ 7 έως και 12 ετών

2.στην περίοδο εξειδίκευσης, στις ηλικίες μεταξύ 13 και 16 και τέλος

3.στην φάση της επένδυσης η οποία ξεκινάει μετά τα 17.

Πρακτικά δηλαδή η πρώτη φάση αναφέρεται στις κατηγορίες Μίνι, η δεύτερη στις κατηγορίες παμπαίδων/πανκορασίδων και παίδων/κορασίδων και τέλος η τρίτη ξεκινάει απ την κατηγορία εφήβων/νεανίδων όπου υπάρχουν και οι πρώτες συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες.

      Στην δειγματοληπτική περίοδο αναπτύσσονται οι βασικές κινητικές δεξιότητες και είναι αποδεδειγμένο πως παιδιά που έχουν πλούτο ¨κινητικών παραστάσεων¨ έχουν και μεγαλύτερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε κορυφαίοι αθλητές. Η έμφαση σ αυτή την περίοδο θα πρέπει να δοθεί στην διασκέδαση και την συντήρηση του ενθουσιασμού και το σίγουρο είναι πως αν ο γονιός είναι αυτός που ¨θυμάται¨ πρώτος την προπόνηση τότε είμαστε σε λάθος δρόμο. Η πρώιμη εξειδίκευση και η έντονη προπόνηση δεν διευκολύνει την ομαλή ανάπτυξη και σίγουρα περιορίζει την ολόπλευρη ανάπτυξη των κινητικών δραστηριοτήτων ενός αθλητή.

         Το μεγαλύτερο ποσοστό των αθλητών που εξειδικεύεται πρόωρα σε ένα άθλημα δεν φτάνει ποτέ στα ψηλότερα επίπεδα απόδοσης, σπάνια οδηγείται σε καλύτερες επιδόσεις ενώ το ποσοστό εγκατάλειψης ή η πιθανότητα για “κάψιμο” είναι πάρα πολύ μεγάλη. Τα παιδιά που ειδικεύονται σε ένα μόνο άθλημα έχουν 50% περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν σύνδρομα υπέρχρησης και τραυματισμών, ενώ είναι σίγουρο πως εκτός από σωματικά τραύματα ενδέχεται να αποκτήσουν ψυχικά τραύματα που θα τους ταλαιπωρούν σε ολόκληρη την ζωή τους.

       Σε μια μελέτη σε 1200 αθλητές που έγινε απο πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε πως η πρώιμη εξειδίκευση σε ένα μόνο άθλημα είναι ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες πρόκλησης σημαντικών τραυματισμών. Αθλητές στη μελέτη αυτή που εξειδικεύτηκαν πρόωρα είχαν 70% έως 93% περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν από τους αθλητές που έκαναν περισσότερα από δύο αθλήματα.

          Ακόμα όμως και αν οι γονείς ή οι προπονητές γνωρίζουν και κατανοούν τους κινδύνους που εγκυμονεί η πρόωρη εξειδίκευση, τις περισσότερες φορές είναι απρόθυμοι να δοκιμάσουν σε ένα διαφορετικό άθλημα επειδή φοβούνται πως το παιδί τους θα ¨μείνει πίσω¨ σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους. Ουσιαστικά ακόμη και αν γνωρίζουν πως βρίσκονται σε λάθος δρόμο αισθάνονται ανήμποροι να αλλάξουν πορεία και έχουν κολλήσει σε ένα φαύλο κύκλο που είναι σίγουρα επιζήμιος για τα παιδιά, τα οποία τις περισσότερες φορές γίνονται θύματα ανεκπλήρωτων ονείρων τις παιδικής ηλικίας των γονιών ή των προπονητών τους.

       Υπάρχουν προπονητές που υποστηρίζουν τον νόμο των 10 ετών ή των 10.000 ωρών εξειδίκευσης, που όπως λένε χρειάζεται ένας αθλητής για να τελειοποιηθεί, όμως ο Άντερς Έρικσον που διατύπωσε αυτόν τον νόμο δεν αναφέρονταν στον αθλητισμό. Η διαστρέβλωση του κανόνα των 10.000 ωρών διαδόθηκε από τον Μάλκολμ Γκλάντγουελ ο οποίος δεν έλαβε υπ όψιν του τα στοιχεία που οδηγούν στην αθλητική κορυφή όπως είναι τα γενετικά προκαθορισμένα χαρίσματα ενός αθλητή, τις προπονητικές μεθόδους αλλά και τις ευκαιρίες που δημιουργούν τις περισσότερες φορές τυχαία περιστατικά στην ζωή ενός αθλητή. Σε σχετική έρευνα διαπιστώθηκε πως οι περισσότεροι αθλητές της κατηγορίας ελίτ χρειάστηκαν πολλές φορές λιγότερες και από τις μισές ώρες ή χρόνια για να φτάσουν σε κορυφαίο επίπεδο, στηριζόμενοι απλά σε μία ευρύτερη κινητική βάση και όχι την εξειδίκευση.

        Προσωπικά πιστεύω πως μία προπόνηση με ποδήλατο για τα παιδιά της ηλικίας των 7-8 ετών, δύο για την ηλικία των 9-10 ετών και τρεις για τα παιδιά 11-12 ετών είναι υπεραρκετές αν θέλουμε να διατηρήσουμε μακροπρόθεσμα τον ενθουσιασμό ενός παιδιού στο άθλημα. Ο συνδυασμός δύο ή ακόμη και τριών διαφορετικών αθλημάτων σε αυτές τις ηλικίες είναι το ιδανικό. Σε κάθε περίπτωση η έννοια προπόνηση σε αυτές τις ηλικίες θα πρέπει να είναι ταυτόσημη με το παιχνίδι και αν το παιδί έχει την πολυτέλεια να παίξει έξω ελεύθερα με τους φίλους του, τότε σίγουρα θα αποκτήσει τις επιπρόσθετες κινητικές παραστάσεις που έχει ανάγκη για να φτάσει ψηλά ως αθλητής αλλά κυρίως ως προσωπικότητα. Ίσως θα πρέπει πλέον σε εθνικό επίπεδο να αναθεωρήσουμε τα κίνητρα που δίνονται στις μικρές ηλικίες, γιατί αυτά οδηγούν σε μια κατηγορία εφήβων που χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.

      Αυτό που κατέληξα μετά από 30 χρόνια ως προπονητής και έχοντας την τύχη να έχουν περάσει πολύ μεγάλοι αθλητές από τα χέρια μου στα πρώτα τους βήματα, είναι πως θα πρέπει να είμαστε πολύ υπομονετικοί στις μικρές ηλικίες ακόμη και αν αυτό ενδεχομένως μας στερήσει πολλές ¨επιτυχίες¨ και ίσως μας κάνει να φαινόμαστε λιγότερο καλοί ως προπονητές στα μάτια κάποιων αδαών. 

Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του γονέα στον αθλητισμό

Στο σημερινό μας άρθρο θα ασχοληθούμε με τον καθοριστικό ρόλο των γονέων στην ανάπτυξη αλλά και στην εξέλιξη ενός νεαρού αθλητή η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εξ ίσου ή και σημαντικότερη από αυτόν του προπονητή. Στα τριάντα χρόνια εμπλοκής μου στον αθλητισμό ως προπονητής νεαρών αθλητών (αλλά και η προσωπική εμπειρία μου ως γονέας ενός παιδιού που ασχολήθηκε με αρκετά σπορ), είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς τύπους γονέων και να δω στην συνέχεια την εξέλιξη που είχαν τα παιδιά τους ως ενήλικες και πιστεύω πως σήμερα μπορώ με σιγουριά να πω τι είναι αυτό που βοηθάει και τι όχι στην εξέλιξη ενός νεαρού αθλητή.

        Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο αθλητισμός είναι ένα σχολείο στο οποίο το παιδί μας θα μάθει να “εργάζεται” για να κατακτήσει έναν συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος δεν είναι άλλος απ το να γίνεται μέρα με την ημέρα καλύτερο σ αυτό που κάνει και σ' αυτό του τον στόχο ο προπονητής και οι γονείς του είναι οι πιο στενοί του συμπαραστάτες και σίγουρα η συμπεριφορά τους θα έχει μεγάλο μερίδιο στο τελικό αποτέλεσμα . Αυτό όμως που εμείς ονειρευόμαστε ως τελικό αποτέλεσμα είναι η αντανάκλαση της συμπεριφορά μας, είτε είμαστε γονείς , είτε προπονητές. Αν ο στόχος μας είναι να δούμε το παιδί μας έναν παγκόσμιο πρωταθλητή ή έναν Ολυμπιονίκη τότε οι πιθανότητες που έχουμε να δούμε το όνειρό μας να γίνεται πραγματικότητα είναι λιγότερες από μια στις χίλιες, αφού πέρα απ τους εξωτερικούς παράγοντες που θα χρειαστεί να έχουμε στο πλευρό μας, είναι γενετικά προκαθορισμένο αν θα το καταφέρουμε ή όχι και άρα 99,9% είμαστε στον λάθος δρόμο. Αν όμως ο στόχος μας είναι να μεγαλώσουμε μια συγκροτημένη και μεθοδική προσωπικότητα τότε ο αθλητισμός είναι το σωστό σχολείο, αφού κανείς δεν θα χαρίσει τίποτα στο παιδί μας χωρίς κόπο και υπομονή και αυτά τα στοιχεία είναι σίγουρα το κλειδί για να γίνει κάποτε πετυχημένο.

       Όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο το σημαντικότερος κίνητρο συμμετοχής ενός παιδιού στον αθλητισμό είναι “Για την χαρά και την απόλαυση του παιχνιδιού” και αυτό που πάντα αποζητά ένα παιδί από το παιχνίδι είναι η αποδοχή και η επιβράβευση από τους γύρω του αλλά κυρίως από τους γονείς του. Σ έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τους προπονητές Bruce E. Brown και Rob Miller και διήρκεσε τρεις δεκαετίες, στην οποία ρωτήθηκαν εκατοντάδες αθλητές πανεπιστημίων των ΗΠΑ για το ποια είναι η χειρότερη τους ανάμνηση, από την παιδική τους ηλικία ως αθλητές η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε  «Η επιστροφή στο σπίτι με τους γονείς μου».  Οι ίδιοι αθλητές ρωτήθηκαν τι ήταν αυτό που τους έλεγαν οι γονείς τους και το οποίο τους έκανε να αισθάνονται όμορφα, ερώτηση στην οποία επίσης η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε «Μ’ αρέσει πολύ να σε βλέπω να παίζεις- αγωνίζεσαι».

       Ο τρόπος που θα διαχειριστεί ένας γονέας το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας του παιδιού του είτε είναι η νίκη, είτε είναι η ήττα είναι καθοριστικός για την εξέλιξη της προσωπικότητας του παιδιού και συμβάλλουν στη σωστή ανάπτυξή και ολοκλήρωση του. Αυτό που θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ως γονείς πριν και μετά από κάθε αγώνα είναι πως είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες ή αποτυχίες κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά ποτέ πως να τις αποφύγουν. Επιτρέποντας στα παιδιά μας να αποτύχουν είναι ο μόνος τρόπος για να τα βοηθήσουμε να μάθουν, να αναπτυχθούν και να πάρουν τα εφόδια που θα τα κάνουν πραγματικούς νικητές.

Ποια είναι όμως τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς νέων αθλητών και πως μπορούν να αποφευχθούν;

Η πρόωρη εξειδίκευση

  

    Μην φοβηθείτε να επιτρέψετε στο παιδί σας να ασχοληθεί με ένα δεύτερο άθλημα, αντιθέτως επιδιώξετε το εσείς ο ίδιος, Αφήστε το παιδί σας να πειραματιστεί σε διαφορετικά σπορ και μην ζητάτε από αυτά να δεσμευτούν για κάτι που επέλεξαν,απαγορεύοντας έμμεσα ή άμεσα να αλλάξουν γνώμη. 0 αθλητισμός έχει σαν κύριο στόχο, να αντικαταστήσει το παιχνίδι,και αποκλείεται να συνεχίσει να είναι παιχνίδι γι αυτά αν πάψει να τους ευχαριστεί. Να θυμάστε ότι η εξειδίκευση σε ένα μόνο άθλημα με εντατική προπόνηση μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε τραυματισμούς, ψυχική καταπόνηση ή απλά και μόνο στην ανάπτυξη συγκεκριμένων κινητικών δεξιοτήτων ,που ενδεχομένως θα του είναι άχρηστες στο μέλλον.

Τα βιαστικά συμπεράσματα

      Πριν βιαστείτε να ανακηρύξετε το παιδί σας σε κορυφαίο ταλέντο ή ακατάλληλο για το άθλημα με το οποίο ασχολείται, λάβετε υπόψιν σας πως η βιολογική ηλικία ενός παιδιού ενδέχεται να απέχει έως και δύο χρόνια από έναν συνομήλικό του και συνεπώς ουσιαστικά να βρίσκεται μία ολόκληρη κατηγορία πάνω ή κάτω από αυτή που αγωνίζεται.

    Η πρόωρη ωρίμανση συνοδεύεται από συγκριτικά πλεονεκτήματα αυξημένων σωματικών προσόντων και καλύτερης απόδοσης, ιδιαίτερα σε αγωνίσματα που η δύναμη, η μυϊκή ισχύς και η ταχύτητα επηρεάζουν την επιτυχία. Το πιο αξιόπιστο κριτήριο για τον προσδιορισμό της βιολογικής ηλικίας είναι η εξέταση της σκελετικής ηλικίας. Η μέθοδος αυτή όμως, είναι αρκετά δαπανηρή σε χρόνο και χρήμα και απαιτεί άσκοπη ακτινοσκόπηση των εξεταζόμενων σε πολύ νεαρή ηλικία.

      Πιο εύκολα μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της βιολογική ηλικίας ενός αθλητού με μετρήσεις φυσικών χαρακτηριστικών, όπως το σωματικό ύψος και το σωματικό βάρος ανά εξάμηνο, καθώς και με παρατηρήσεις της ανάπτυξης των δευτερευόντων σεξουαλικών χαρακτηριστικών. Αμέσως μετά την απότομη αύξηση του ύψους που σημαίνει και την είσοδο στην εφηβεία ακολουθεί σημαντική αύξηση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2max) και της δύναμης ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης στοιχείων που είναι καθοριστικά για την απόδοση ενός αθλητού ειδικά στην ποδηλασία.

Η επιβολή των προσωπικών μας φιλοδοξιών

        Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ένας γονέας είναι η επιβολή των δικών του φιλοδοξιών ή των δικών του αθλητικών “απωθημένων”. Σιγουρευτείτε πως το παιδί σας ασχολείται με τον αθλητισμό και ίσως με το συγκεκριμένο άθλημα απλά για σας. Υπάρχουν αθλητές που καταλήγουν να αθλούνται για να ικανοποιήσουν κάποιον από τους γονείς του γιατί απ έτσι συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αποδοχή και την επιβράβευσή του. Σταματήστε να πιέζετε το παιδί σας να φέρει καλύτερα αποτελέσματα και ενδιαφερθείτε αν περνάει καλά. Παρακολουθήστε προσεκτικά το παιδί σας σε στιγμές που αυτό δεν το ξέρει, κατά την διάρκεια της προπόνησης ,αλλά και πριν και μετά από αυτήν ,εάν θέλετε πραγματικά να το δείτε ευτυχισμένο. Εάν το παιδί σας κάνει ότι μπορεί για να μην χάσει την προπόνηση, αν γελάει και διασκεδάζει κατά την διάρκειά της και τέλος αν φεύγει ικανοποιημένο με ενέργεια και ενθουσιασμό τότε σίγουρα είσαστε σε καλό δρόμο, αν όμως δεν συμβαίνει κάτι από αυτά ενδιαφερθείτε να μάθετε τι απασχολεί το παιδί σας, η διαίσθησή σας και η παρατήρηση θα σας βοηθήσουν να βρείτε το καλύτερο γι αυτό.

Η σύγχυση ρόλων

      Περιοριστείτε στον ρόλο του γονέα και μην προσπαθείτε να γίνετε εσείς ο προπονητής ακόμη και αν αυτή είναι η δουλειά σας, Είναι λάθος να δίνουμε προπονητικές οδηγίες και να διορθώνουμε τεχνικά το παιδί ή να του κάνουμε “έξτρα” προπονήσεις, γιατί εκτός απ το να χάνει την εμπιστοσύνη του στον προπονητή του, που είναι επιζήμιο για το ίδιο, λαμβάνει μηνύματα που το μπερδεύουν και συνεπώς γίνονται εμπόδια στην εξέλιξή του. Η υπέρμετρη προπονητική επιβάρυνση ενδεχομένως να σας κάνει βραχυπρόθεσμα να πιστέψετε πως έχετε ένα παιδί θαύμα, αλλά ο χρόνος θα αποκαλύψει την αλήθεια. Θα πρέπει κάθε στιγμή να νοιώθετε πως ο προπονητής είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός σας στην πρόοδο του παιδιού σας και όχι αντίπαλός σας και πως θα είναι καλό να μοιράζεστε μαζί του τις ανησυχίες σας αντί να προσπαθείτε να τον αντικαταστήσετε.

Η υπέρμετρη αξία στον εξοπλισμό

    Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκα για πρώτη μου φορά στην κορυφαία στιγμή των προαγωνιστικών κατηγοριών, την “Ημέρα Νεολαίας” μια αθλητική διοργάνωση που πραγματικά βοηθάει ουσιαστικά στην ανάπτυξη του αθλήματος. Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε ήταν ο εξοπλισμός που είχαν στην κατοχή τους παιδιά ηλικίας 12 και 13 ετών, εξοπλισμός που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτόν που χρησιμοποιούν αθλητές επαγγελματικών ομάδων. Πολλοί γονείς στην προσπάθεία τους να δουν το παιδί τους να κερδίζει έναν αγώνα ξοδεύουν ασύστολα για εξοπλισμό αγοράζοντας κάτι που μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται μπούμερανγκ και οδηγεί πολλούς αθλητές στην εγκατάλειψη. Ο εξοπλισμός θα πρέπει να ακολουθεί το επίπεδο και την προπονητική ηλικία του αθλητή, διαφορετικά ο αθλητής δεν είναι σε θέση να τον εκτιμήσει αλλά και παράλληλα πολλές φορές παύει να έχει σημαντικά κίνητρα για να φτάσει ψηλότερα..

Σκεφτείτε μακροπρόθεσμα βάλτε όμως βραχυπρόθεσμους στόχους

  

         Φανταστείτε πως το παιδί σας θα μπορέσει να φτάσει έως και την τελευταία χρονιά της κατηγορίας εφήβων και προγραμματίστε τα πάντα σε σχέση με αυτό. Σκεφτείτε πως κάθε χρόνο το παιδί θα πρέπει να νοιώθει πως ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι είτε αυτό λέγεται συνολικός αριθμός προπονήσεων, είτε συνολικός αριθμός αγώνων, είτε συνολικός αριθμός χιλιομέτρων ταξιδιού, είτε αθλητικός εξοπλισμός και σταματήστε να προσπαθείτε να τα κατακτήσετε όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται ξοδεύοντας άσκοπα χρήματα για να αγοράσετε το καλύτερο ποδήλατο της αγοράς ή για να συμμετάσχετε σε έναν διασυλλογικό αγώνα που γίνεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά αλλά έχει εύκολους βαθμούς. Βάλτε κοντινούς και απτούς στόχους ώστε να κρατήσετε το ενδιαφέρον του παιδιού ζωντανό και για να το προστατέψετε από το να νοιώσει αποτυχημένο. Φροντίστε ή ενθαρρύνετέ να έχει και άλλα ενδιαφέροντα και πάνω απ όλα θυμίζετέ του καθημερινά πως ο αθλητισμός είναι μέρος της διασκέδασης του και όχι όλη του η ζωή. Ο αθλητισμός θα πρέπει να είναι ο τρόπος και όχι ο στόχος αλλά και μια μεγάλη βοήθεια στην προσπάθεια σας να δείτε το παιδί σας ώριμο, ολοκληρωμένο σαν προσωπικότητα και ευτυχισμένο.

Θωμάς Μήττας 

Γιατί να επιλέξετε την ποδηλασία σαν άθλημα για το παιδί σας

 Ο αθλητισμός για τα παιδιά έχει αντικαταστήσει στις ημέρες μας το παιχνίδι αφού πλέον δεν υπάρχει πια χρόνος, ευκαιρία ή και ασφάλεια για ελεύθερο παιχνίδι στις γειτονιές. Είναι αποδεδειγμένο ότι ο αθλητισμός προσφέρει σημαντικά οφέλη στα παιδιά, τα οποία δεν περιορίζονται στη σωματική ανάπτυξη και μόνο, αλλά περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και σημαντικά ψυχικά και κοινωνικά οφέλη. 

Ο αθλητισμός βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν ένα υγιές μυοσκελετικό και καρδιαγγειακό σύστημα και αναπτύσσουν την ικανότητα της νευρομυϊκής συναρμογής, τα βοηθάει δηλαδή να αποκτήσουν καλύτερο έλεγχο του σώματος και των κινήσεών τους βελτιώνοντας τα αντανακλαστικά τους και αναπτύσσοντας τον συγχρονισμό μεταξύ ματιών και άκρων. Ο αθλητισμός επίσης είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη διατήρηση ενός υγιούς και φυσιολογικού βάρους, κάτι πολύ σημαντικό στις ημέρες μας αν αναλογιστεί κανείς τις διαστάσεις που έχει πάρει η επιδημία της παιδικής παχυσαρκίας στη χώρα μας. 

     Εκτός όμως από τα οφέλη του αθλητισμού στη σωματική και κινητική ανάπτυξη των παιδιών, ο αθλητισμός έχει και ψυχολογικά οφέλη. Έχει παρατηρηθεί πως τα παιδιά που ασκούνται συστηματικά έχουν αισθητή βελτίωση στον έλεγχο του άγχους και μάλιστα πως σε περιόδους όπου το πρόγραμμα των μαθημάτων είναι βεβαρημένο η άσκηση βοηθά σημαντικά στην μείωση ή τον έλεγχο του άγχους, αλλά και την μείωση του κινδύνου εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί ιδιάιτερα επικίνδυνο ιδιαίτερα κατά την ευαίσθητη φάση της εφηβείας.

      Σε κοινωνικό επίπεδο η συμμετοχή των παιδιών στον αθλητισμό έχει αποδειχθεί ότι βοηθά τα παιδιά στη γρηγορότερη και ουσιαστικότερη κοινωνικοποίησή τους, παρέχοντάς τους ευκαιρίες για αυτοπροβολή, «χτίζοντας» την αυτοπεποίθησή τους και αναπτύσσοντας αισθήματα συνεργασίας και ομαδικότητας. Τα παιδιά που είναι σωματικά δραστήρια μακροπρόθεσμα ακολουθούν έναν συνολικότερα και πιο υγιεινό τρόπο ζωής, αποφεύγοντας την κατάχρηση αλκοόλ, το κάπνισμα ή τη χρήση ουσιών τόσο κατά τη φάση της ανάπτυξής τους όσο και στην ενήλικη ζωή τους. 

      Τέλος έχει αποδειχθεί πως η άσκηση βελτιώνει σημαντικές λειτουργίες, όπως αυτές της μνήμης και της συγκέντρωσης και πως τα παιδιά παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι πιο πειθαρχημένα, χαρακτηριστικό που τους βοηθάει μέσα στην τάξη να εμφανίζουν αυξημένη ικανότητα συγκέντρωσης και συνεπώς καλύτερες σχολικές επιδόσεις. 

          Όλα αυτά φυσικά ισχύουν για κάθε άθλημα και όχι μόνο για την ποδηλασία, τι είναι όμως αυτό που κάνει το άθλημα της ποδηλασίας ξεχωριστό για τα παιδιά και για ποιούς λόγους θα πρέπει να επιλέξετε την ποδηλασία ως το άθλημα για το παιδί σας;

1.Βοηθάει τα παιδιά να μείνουν υγιή 

    Ο Lars Bo Andersen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας, μελέτησε τις συνήθειες άσκησης ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο με ποδήλατο είχαν καλύτερη φυσική κατάσταση και αρρώσταινα λιγότερες φορές σε σχέση με τα παιδιά που τα πήγαιναν οι γονείς τους στο σχολείο με το αυτοκίνητο και εκτός απ αυτό, που ενδεχομένως να θεωρείται προφανές, τα παιδιά που δεν πήγαιναν με ποδήλατο στο σχολείο αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως λιγότερο ευτυχισμένα, πιο ανήμπορα, πιο κουρασμένα και πιο μόνα σε σχέση με τα παιδιά που ποδηλατούσαν.

2. Βοηθάει τα παιδιά να γίνουν εξυπνότερα

   Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η ποδηλασία ως μια μορφή άσκησης οξύνει τη σκέψη, καθώς αναζωογονεί τα νευρικά κύτταρα δίνοντας το έναυσμα για την παραγωγή και αποστολή πρωτεϊνών προς τους νευροδιαβιβαστές και αποδείχθηκε πως τα παιδιά που ποδηλατούσαν είχαν χαμηλότερο στρες αλλά και μεγαλύτερη ικανότητα συγκέντρωσης και απομνημόνευσης

3. Βοηθάει τα παιδιά να έχουν καλύτερη διάθεση

    Όλο και περισσότερες μελέτες υποστηρίζουν το γεγονός ότι η ποδηλασία βελτιώνει τη διάθεση, απελευθερώνει το άγχος δημιουργώντας μια έκρηξη ενδορφινών στον εγκέφαλο του παιδιού, κάτι που πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό αν απλά παρατηρήσετε τις εκφράσεις των παιδιών όταν ποδηλατούν.

4. Ευαισθητοποιεί τα παιδιά απέναντι στο περιβάλλον

    Η ποδηλασία φέρνει τα παιδιά πιο κοντά στην φύση σε σχέση με τα περισσότερα αθλήματα, κάτι που τα κάνει να μαθαίνουν από μικρή ηλικία να σέβονται το περιβάλλον και να φέρονται με μία πιο υπεύθυνη στάση απέναντι σε αυτό. Αναγνωρίζουν έγκαιρα την φθορά που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος στην φύση και λαμβάνουν πιό ενεργή στάση αντίστασης απέναντι σε κάθε έναν που το καταστρέφει.

5. Έχει λιγότερους τραυματισμούς

    Στο μυαλό των περισσοτέρων η ποδηλασία είναι ένα επικίνδυνο άθλημα για τα παιδιά, ισχύει όμως αυτό; Η ποδηλασία και η κολύμβηση είναι τα μόνα αθλήματα που ένα παιδί δεν θα μεταφέρει ποτέ όλο το βάρος του, κάτι που έχει ως άμεσο αντίκτυπο στην μείωση κακώσεων υπέρχρησης που συναντώνται σε άλλα αθλήματα. Η ποδηλασία είναι ένα από τα λίγα αθλήματα που επιβάλουν την χρήση κράνους και αυτός είναι ο λόγος που οδηγεί σε λιγότερους κρανιοεγκεφαλικούς τραυματισμούς που είναι οι πιο επικίνδυνοι τραυματισμοί για ένα παιδί.

6. Βοηθάει τα παιδιά να ωριμάσουν

    Σε αντίθεση με τα περισσότερα αθλήματα, όπου ένα λάθος απλά θα στείλει την “μπάλα στην κερκίδα”, η ποδηλασία “αναγκάζει” τα παιδιά να ωριμάσουν γρηγορότερα σε σχέση με τους συνομήλικους τους,αφού μαθαίνουν από μικρή ηλικία πως τα λάθη τους έχουν άμεσο αντίκτυπο και τις περισσότερες φορές είναι οδυνηρά. Τα παιδιά μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία πως κάθε φορά που κρατάνε το τιμόνι στα χέρια τους πρέπει να φέρονται υπεύθυνα και ώριμα κάτι που θα λειτουργήσει σαν μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον και την οδηγική συμπεριφορά που θα αναπτύξουν ως ενήλικες.

    Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να επιλέξετε την ποδηλασία σαν το άθλημα του παιδιού σας, όμως ο πιο σημαντικός, είναι γιατί θέλετε να δείτε το παιδί σας ευτυχισμένο και χαρούμενο. Ας μην ξεχνάμε πως το ποδήλατο είναι ένα απ τα πιο αγαπημένα παιχνίδια ενός παιδιού και είναι αυτό που του χάρισε για πρώτη φορά την αίσθηση της αυτονομίας και της ελευθερίας, κάτι που σίγουρα ξανανιώθετε κι εσείς κάθε φορά που σας δίνεται η ευκαιρία να κάνετε ποδήλατο.